باب ششم: در بيان كيفيت استعانت نفس ببدن و شرح آن «وقت» [1] كه وى را حاجت باشد بدين استعانت و «آن وقت» [2] كه مستغنى «باشد» [3] ازين استعانت و آن «وقت كه بدن» [4] ضرر كند و مانع باشد (مر) [5] نفس را از مقصود خويش.

باب هفتم: در درست كردن ثبات نفس مردم بذات خويش و مستغنى شدن [او] [6] از بدن و هر چه بدين «پيوندد» [7].

باب هشتم: در تصحيح حدوث نفس با حدوث بدن.

باب نهم: در ذكر برهان بر بقاء نفس و نامردن نفس بمردن بدن.

باب دهم: در «بيان» [8] امتناع انتقال نفس از «بدن» [9] ببدنى ديگر.

باب يازدهم: در ذكر (آنكه) [10] قوتهاى نفسانى جمله آلت «نفس واحد است» [11].

[1] - ل د ح م: قوت- ظاهرا «وقت» صحيح است و در كتاب معاد: «فى بيان ان النفس كيف و متى تستعين البدن و كيف تستغنى عن البدن بل يضرّها البدن».

[2] - آ: اين وقت- ح م: و آن وقتى- ل د: و آن قوتى.

[3] - نسخ ديگر: شود.

[4] - س آ: وقت كه بدين- د: و آن قوتى كه بدن- ح د: و آن وقتى كه بدن.

[5] - س آ افزوده.

[6] - در نسخ ديگر نيست.

[7] - ل د ح م: تعلق دارد.

[8] - ل م د: برهان- ح: برهان بيان.

[9] - نسخ ديگر: بدنى- صواب همين است.

[10] - نسخ ديگر افزوده.

[11] - آ س: نفس واحدند.