«را ببايد طلب كردن» [1] يا از آن صورت ببايد «گريختن» [2].

آن قوت ديگر را (كه ياد كرديم) [3] بجنبش آورد. و اين قوت [نيز] [4] بدو قسم (منقسم) [5] شود: يكى را قوت شهوت خوانند و «او» [6] قوتيست كه «ازو جنبانيدن آيد نزديك چيزهاى» [7] نافع، طلب لذت را، و «قوت «ديگر» [8] غضب خوانند و «او» [9] قوتيست كه «از وى جنبانيدن» [10] آيد سوى چيزهاى مضرّ، طلب غلبت را. و امّا قسم «دويم» [11] از «محرّكه آن» [12] است كه در اعصاب و عضلات اعضاء مركب است و اعضا را بجنباند.

و امّا [قوت‌] [13] مدركه بدو قسم منقسم شود: يكى (كه) [14] دريافتن وى از بيرون باشد و يكى (كه) [15] دريافتن «وى از اندرون باشد» [16]

[1] - آ س ف ل ح د: را طلب بايد كردن.

[2] - ل د م آ س: گريخت.

[3] - نسخ ديگر افزوده- ف: كه يادش كرديم.

[4] - نسخ ديگر ندارد.

[5] - نسخ ديگر افزوده.

[6] - ح ف آ: اين.

[7] - س آ: از وى جنبانيدنى آيد سوى چيزهاء- س ل م د ح: از وى جنبيدنى آيد.

[8] - آ س ح ل م د: و يكى را- ف: و ديگر را.

[9] - ل م د ح س آ: و آن.

[10] - م د ل: از آن جنبيدنى- ح س آ: ازو جنبانيدنى.

[11] - د: دوم- نسخ ديگر: ديگر.

[12] - م آ ح: قوت محركه آن- ف: قوت محركه بديد آيذ- آ: قوت محركه اين.

[13] - م د ندارد.

[14] - د م ح افزوده- ف: را.

[15] - ف: را نسخ ديگر افزوده.

[16] - س آ: او را از اندرون باشد- ل د م ح: وى از اندرون بود- ف: از درون.