«اين» [1] قوت آنست كه «جسمى ديگر را با مشابه» [2] جسم خويش [مستحيل‌] [3] كند «بدل آن چيز كه ازو تحليل افتد» [4]. و «ديگر» [5] قوت منميّه است و فعل «اين» [6] قوت آنست كه جسم خويش را «زيادتى دهد» [7] بغذا «مناسب اندر جهتهاى طولانى و عرضانى و عمقانى» [8] تا بغايت كمال (رسد) [9]. «و سيّم» [10] قوت مولده است و فعل اين قوت آنست كه از جسم خويش چيزى بستاند كه «ماننده وى باشد بقوت» [11] و در آن «افعالى كند از» [12] تغيير و «تمزيج» [13] تا «ماننده وى» [14] شود بفعل.

[1] - ل م د ح: آن.

[2] - ل م د ح آ: جسمى ديگر بمشابهت- س ف: جسم ديگر را بمشابهت- ف:

جسم ديگر را بطريق استحالت مشابه.

[3] - ف ندارد.

[4] - آ: بد آنچ از او منحل شده باشد- س: بدل آنچ ازو متحلل شده باشد- ل م د ح: بدل آن چيزى كه از ان تحليل افتاده بود- ف: بدل آن چيزى كه ازو تحليل افتذ.

[5] - ف: دوّم.

[6] - ل د م: آن.

[7] - نسخ ديگر- زيادت كند.

[8] - س آ: زيادتى مناسب بر جهت‌هاى طولانى و عرضانى و عمقانى- ل د م ح:

زيادتى متناسب در جهت‌ها چون طول و عرض و عمق- ف: زيادت متناسب در جهات طولانى و عرضانى و عمقانى.

[9] - نسخ ديگر افزوده.

[10] - ف: سه‌ام.

[11] - ل م د ح: ماننده وى بود در قوت- ف: ماننده وى باشد بقوت.

[12] - ف س آ: افعال كند از- م د ل: فعلها كند مثل.

[13] - ف: تمييز.

[14] - ف: مثل او.