كه او در سرّا و ضرّا صفا و مودّت خويش را از تركى‌ [1] اغراض فاسده صيانت‌ [2] نكند دوستى خويش را آراسته و مهذّب نگردانيده باشد از شوائب و نوايب و كجا بدست آيد مردم را دوستى ويژه كه بر پاكيزگى سيرت آن دوست مطّلع شود و بر نيكويى عادت او واقف گردد، چه بيشترى از دوستان از حقيقت دوستى اعراض كرده‌اند و دوستى را تجارتى و پناه‌گاهى‌ [3] ساخته، كه در وقت حاجت پناه‌ [4] باز آن دهند و در وقت بى‌نيازى از آن دورى جويند و آن را براندازند و تا عارضه عارض نشود هيچ دوست را زيارت نكنند [5] و تا حادثه حادث نگردد و حاجتى پديد [6] نيايد، هيچ دوست را ياد نكنند مگر دوستانى و برادرانى كه جمع كرده‌ [7] باشد ميان‌ [8] ايشان را مراتب‌ [9] عرفان الهى و الفت داده باشد ميان ايشان مجاورت «علوى- ظ» و ايشان حقايق را به چشم بصيرت ملاحظه كنند [10] و زنگار اخلاق بد را به رياضت‌ [11] زدوده باشند و جمع نكند ايشان را فكر منادى فرمان حقّ عزّ و جلّ.

شرح‌

ببايد دانستن كه آن عذوبت كه الفاظ عربيّة اين رسالت دارد، در پارسى حاصل نتواند بود، اما آن كس كه اين را [12] پارسى كرده است او را در اين غرضى‌ [13] مفيد بوده باشد. [14] و ما را كه به شرح‌ [15] اين مشغوليم هم غرضى‌

[1] - يتركى.

[2] - اصل صيانتى‌

[3] - بناگاهى.

[4] - شاه بازان‌

[5] - نكنيد.

[6] - بديد.

[7] - باصل نكرده.

[8] - باشد ايشان را.

[9] - قرابت.

[10] - كند.

[11] - برياضت.

[12] - با پارسى.

[13] - اصل غرض.

[14] - اصل بود.

[15] بشرح.