فقد ظهر انه لا يمكن أن يكون وجوب الوجود مشتركا فيه، لا أن‌ [1] كان لازما لطبيعة [2]، و لا أن كان طبيعة بذاته. فاذا واجب الوجود واحد لا بالنوع فقط [3]، أو [4] بالعدد، أو عدم الانقسام‌ [5]، أو التمام فقط، بل فى ان‌ [6] وجوده ليس لغيره، و ان لم يكن من جنسه.

و لا يجوز أن يقال ان واجبى الوجود لا يشتركان فى شى‌ء، كيف و هما مشتركان فى وجوب‌ [7] الوجود، و مشتركان فى البراءة عن الموضوع. فان وجوب الوجود يقال عليهما بالاشتراك، و كلامنا ليس فى معنى منع كثرة ما يقال له واجب الوجود بالاسم، بل بمعنى واحد من معانى ذلك الاسم. و ان‌ [8] كان بالتواطؤ، فقد حصل معنى عام عموم لازم أو عموم جنس. و قد بينا استحالة ذلك. و كيف يكون عموم وجوب الوجود لشيئين على سبيل اللوازم التي تعرض من خارج، و اللوازم معلولة، و وجوب الوجود المحض غير معلول.

فصل فى اثبات واجب الوجود

[9] لا شك ان هنا [10] وجودا، و كل وجود فاما واجب، و اما ممكن.

[1] - هج: الا ان‌

[2] - ها: لطبيعته، ط: لطبيعته بذاته فاذن‌

[3] - در ها «فقط» نيست‌

[4] - د: و

[5] - ب: بالعدد لامر فيها او عدم و الانقسام، ط: بالعدد لامر فيها او عدم الانقسام، د مانند ط ولى روى «لامر فيها» خط زده شده است.

[6] - ها: بل ان‌

[7] - هج: واجب‌

[8] - چ: فان‌

[9] - عنوان در همه نسخه‌ها هست جز اينكه واژه «فصل» تنها در چ است.

[10] - واژه «هنا» تنها در چ است‌