(فصل) (در پيدا كردن حال نبوّت و رسالت)

بدان كه حق تعالى آدمى را از دو چيز مختلف آفريد كه يكى را تن گويند و يكى را جان و هر يكى را از عالمى ديگر آورد چنانكه تن را از اجتماع اخلاط و تركيب اركان فراهم آورد و جان را از تاثير عقل فعال بدو پيوند داد و تن را بياراست باعضا چون دست و پا و سر و روى و شكل و حواس و ديگر عضوها و هر يكى را چون دل و جگر و دماغ سازگارى كرد چنانكه دست گرفتن را و پاى رفتن را بنوعى كه اين كار وى نكند و وى كار اين نكند و تن مركب آمد و جان سوار پس مركب جان به تن است و رونق تن بجان و چون تن آفريده شد سه عضو شريف را از وى برگزيد و در هر يكى روحى بنهاد چنانكه حيوانى در دل و طبيعى در جگر و نفسانى در دماغ و هر يكى را از اين بقوتهاى مختصى بياراست حيوانى را بشهوت و غضب و حس و خيال و وهم و طبيعى را بقوت دفع و هضم و جذب و امساك و نفسانى را بقوت تفكر و تذكر و تميز و حفظ و ديگر چيزها آن دو روح تبع آمدند و اصل اين روح نفسانى آمد كه هر دو چاكران ويند و او كاملتر و شريفتر است زيرا كه حيوانى و طبيعى در شرف زوال و در بند فنايند اما نفسانى فنا نپذيرد و پس از فناى تن هميشه‌