«به ياد آريد موقعى را كه خداوند(مقابله)با يكى از دو طايفه را به شما وعده مى‌داد و شما مى‌خواستيد كه طايفهء غير نيرومند نصيبتان گردد.خدا مى‌خواهد با اراده خود حق را پا برجا،و ريشه كافران را قطع كند.
(1)-اين آيه در غزوه بدر نازل گرديد و خدا در آن به مؤمنان،وعده نصرت و پيروزى بر دشمن داد.مسلمانان در آن روزها از نظر تعداد، در اقليت بودند،ساز و برگ و ابزار جنگى آنها چندان تعريفى نداشت.شماره سواره نظام دو نفر بود(مقداد،زبير)ولى تعداد مشركان بيشتر و از نظر نيروى نظامى و وسائل جنگى قوى‌تر و نيرومندتر بودند،و خود آيه با لفظ { ذاتِ الشّوْكةِ } به تفوق نظامى آنان تصريح مى‌كند.از اين لحاظ مسلمانان از مقابله با آنها بيم داشتند و مايل بودند با غير آنان(كاروان بازرگانى قريش)روبرو شوند،ولى از آنجا كه خدا مى‌خواهد،حق و حقيقت را پايدار و مستقر سازد و بنياد كافران را قطع كند آنان را با نيرومندترين دسته روبرو ساخت،و به وعدهء نصرتى كه قبل از روبرو شدن به مسلمانان داده بود وفا كرد و ريشهء كافران را قطع نمود.[1]