سوم: ايمان، يعنى نايب بايد مؤمن (علاوه بر خدا وپيغمبر، دوازده امام را نيز قبول داشته) باشد. پس نيابت غير مؤمن كافى نيست، هر چند عمل را برطبق مذهب ما به جا آورد.
چهارم: آن كه ذمهء نايب در سال نيابت مشغول به حج واجب نباشد كه وجوب آن منجّز وحتمى باشد. ودرصورتى كه جاهل بوجوب باشد يعنى نداند كه حج برخودش واجب است يا مى‌دانسته ولى غافل است وفراموش كرده، كه در اين دو صورت نيابت وى عيبى ندارد. واين شرط شرط صحت اجاره است نه شرط صحت حج نايب. پس هرگاه در حالى كه حج بر خودش واجب بود واز قِبل ديگرى به نيابت او حج نمايد ذمهء منوب عنه برى شده است، ولى نايب اجرتى را كه قرار داده مستحق نخواهد بود بلكه مستحق اجرهء المثل خواهد بود (اجرهء المثل يعنى نرخ‌