ميان مردم است؟ فقه از كجا اين الگوها و حدود، اولويّتها و تداخلات آنها را اخذ و تعيين نمايد؟ آيا نه اين است كه بايد متّكى به متونى كه الهام بخش احكام هستند و دعاهاى اين متون باشد؟

در گذشته هنگامى كه درس و تحقّق در مقدّمات فقه اسلامى را آغاز مى‌كرديم و در نخستين روز از روزهاى درس و بحث مقدّماتى، به ما اين حديث شريف را مى‌آموختند:

«أَوَّلُ الْعِلْمِ مَعْرِفَةُ الْجَبَّارِ وَآخِرُ الْعِلْمِ تَفْويضُ الْأَمْرِ إِلَيْهِ» (آغاز دانش، شناخت خداى جبّار است و پايان دانش، واگذاشتن كار به او).

ومن امروز مى‌پرسم: وقتى نخستين دانش، خداشناسى است، پس چرا تحقيق در دعا را كه يارى دهنده ما در خداشناسى است رها كرده‌ايم؟ و تا كى ميان ما و غنيترين گنجهاى معارف معنوى، فراق و هجران باشد؟

و اكنون كه اين كتاب را تقديم مى‌دارم آرزومندم كه دعاى خير را در حقّ من فراموش نكنيد، زيرا دعاى مؤمن در حقّ برادرش مستجاب مى‌شود.

و از خداوند، آمرزش، هدايت و پايدارى مى‌طلبم. إِنَّهُ سَميعُ الدُّعاءِ.

محمّدتقى المدرسى‌

تهران 21/ محرّم الحرام/ 1405 ه. ق‌