پيشگفتار مؤلّف‌

خداوندا! سپاس تو را همچنانكه خود را سپاس گفته‌اى و برتر از آنچه گويندگان گويند.

خداوندا! درود و سلام فرست بر برترين آفريدگان، آنكه او را به حق بر انگيختى تا بيم دهنده جهانيان باشد: محمّد بن عبداللَّه، و بر امامان راهنما از خاندان پاك او.

خداوندا! توفيق ده تا برسيم به آنچه كه از خوشنودى تو آرزو داريم و در راههاى نزديكى جستن به خويش ياريمان ده و گامهايمان را استوار كن تا پيرو راه ياوران تو باشيم.

خواننده گرامى:

اگر دوست داشتى كه خداوند جهانيان با تو سخن گويد، قرآن بخوان و اگر خواستى با خداوند، سخن گويى نماز بگزار و يا او را بخوان.

چه قرآن بخوانى، چه با خداوند راز و نياز كنى، آن فاصله ايجاد شده ميان تو و خداوند كوتاه مى‌شود و يا كلًا از ميان بر مى‌خيزد.

قرآن، اين كتابى كه خدا فرو فرستاد تا راهنمايى به سوى او و چراغى روشنگر بر راه قرب او باشد، مردم را در «هنر سخن گفتن با خداوند»- اگر اين تعبير درست باشد- بدون راهنمايى رها نكرده است.

آيات قرآن به ما گفته‌اند كه چگونه صالحان، خدا را خواندند و خداوند دعاشان را مستجاب كرد.

مضامين دعاى قرآنى پُر از آداب سخن گفتن با خداست: اينكه چگونه او را ستايش كنيم و يا ثنا گوييم، اينكه از او آمرزش خواهيم و با توبه و انابه به او نزديكى جوييم، چگونه دعا را با طلب برترين حاجات آغاز كنيم بى آنكه خواسته‌هاى ديگر را به‌