نام کتاب : دعا معراج مومنين و راه زندگى نویسنده : مدرسى، سيد محمد تقى جلد : 1 صفحه : 48
أوّاه يعنى آنكه در نمازش و در خلوت به خدا
تضرّع كند.»
پس «أوّاه» كسى است كه
در نمازش و در تنهايى خود، يا آنگاه كه در بيابان است به خدا تضرّع مىكند پس از
راه تضرّع و نيايش، رابطه و پيوند با خدا را جانشين تنهايى و هراس خويش مىسازد.
برترى امّت پيامبر به سبب دعا
در حديثى از پيامبر آمده است:
«از آنچه خدا به امّت من عنايت كرده و آنها را بدان سبب بر امّتهاى
ديگر برترى داده اين است كه به آنها سه خصلت بخشيده كه فقط به پيامبران عطا فرموده
است، خداوند هرگاه پيامبرى را بر مىانگيخت مىفرمود: در دينت بكوش و حرجى بر تو
نيست و اين را به امّت من داده كه مىفرمايد: «در دين بر شما حرجى نگذاشت.»
هرگاه پيامبرى را بر مىانگيخت مىفرمود: هرگاه چيزى كه آن را ناپسند
مىدارى تو را غمگين كرد مرا بخوان تا براى تو استجابت كنم و اين را به امّت من
داده كه مىفرمايد: «مرا بخوانيد تا براى شما استجابت كنم.»
و هرگاه پيامبرى را بر مىانگيخت او را گواه قوم خود قرار مىداد،
خداوند امّت مرا گواهان مردم كرد كه مىفرمايد:
«تا پيامبر گواه شما باشد و شما گواهان مردم.»
(بحار الانوار
،
ج 93
،
ص 290)
در اين حديث مىبينيم كه بر اهمّيت دعا تأكيدى بزرگ صورت گرفته است؛
دعا در امّتهاى پيشين سهم بارز و بزرگى، آنچنانكه در امّت اسلامى دارد، نداشته
است.
نام کتاب : دعا معراج مومنين و راه زندگى نویسنده : مدرسى، سيد محمد تقى جلد : 1 صفحه : 48