به خدا بردن «با صدق نيّت» باشد؛ وقتى كه نيّت انسان، صادق باشد خداى سبحان از آنجا كه عالم، آگاه و بينا به نيّات انسانها است دعاى او را مستجاب مى‌كند، آنگاه شرط ديگر آن است كه انسان اهل اسراف و سستى نباشد و تنبلى و كسالت را از زندگى خود دور كند و همچنين اسراف و افراط را فرا راه زندگى خود، قرار ندهد.

دعا ابزار است‌

در حديثى از امام على عليه السلام آمده است:

دعا قضاى پا برجا را بر طرف مى‌كند، پس آن را ابزارى براى خود قرار دهيد. كسى كه دعا دارد ابزار و سپرى دارد كه با آن بلا را وقتى نازل مى‌شود، دفع مى‌كند. دعا سلاح و ابزار نبرد توست كه بر آن براى دفع بلا تكيه مى‌كنى، امام صادق عليه السلام فرمود:

«ثلاثة لا يضرّ معهنّ شي‌ء: الدعاء عند الكربات والاستغفار عند الذنب‌

، والشكر عند النعمة»

.

(بحار الانوار

،

ج 93

،

ص 289)

«سه چيز است كه در آنها هيچ ضررى نيست: دعا هنگام گرفتاريها، استغفار هنگام گناه، و شكرگزارى هنگام نعمت.»

پس انسانى كه هنگام گرفتارى و مصيبت، خدا را نمى‌خواند و آنگاه كه گناه مى‌كند، استغفار نمى‌كند و وقتى نعمتى دارد شكر نمى‌گزارد، خيرى در او نيست، همه چيز مايه ضرر اوست و از چيزى سود نمى‌برد، در حاليكه آن كس كه وقتى مصيبتى بر او نازل مى‌شود خدا را مى‌خواند و خداوند مصيبت را از او دفع مى‌كند و كسى كه وقتى گناه مى‌كند از خدا آمرزش مى‌طلبد و خدا گناهش را مى‌آمرزد و بالآخره كسى كه خدا را وقتى به او نعمت عطا مى‌فرمايد شكر مى‌گزارد، نتايج منفى نعمت را از خود دفع مى‌كند.