با دزدى، و غصب و بهره كشى نامشروع بر آورده مى‌شود. و هم‌چنين وقتى انسان سستى مى‌كند و تن به كار نمى‌دهد و بى نشاط است، محتاج حيله، مكر، فريب و نوع ديگرى از دزدى است. كارگرى كه به سبب سستى و تنبلى به شكل منظّم كار نمى‌كند از كار و زمان كار خود دزيده است. كسى كه در كار امر به معروف و نهى از منكر تنبلى و سستى نشان مى‌دهد گناهكار است و اين است كه مى‌بينيم سستى و تنبلى و بى نشاطى باعث ارتكاب گناهان مى‌شود. امام على عليه السلام مى‌فرمايد:

«و اگر بلا بر آنان نازل شود و نعمت زايل گردد و آنان از سر صدق نيّت به خدا پناه برند و نه سستى كنند و نه اسراف، خداوند هر امر فاسدى را براى آنها اصلاح مى‌كند و هر امر صالحى را به آنان باز مى‌گرداند.»

پناه بردن به خدا

هنگامى كه سختى و نقمت نازل مى‌شود و نعمت رخت بر مى‌بندد، انسان بايد به خدا پناه برد و از او كمك بخواهد. پناه بردن به خدا، با يكبار دست به آسمان بلند كردن و از خدا دفع سختى را خواستن، صورت نمى‌پذيرد، بلكه بايد در نيايش پا فشارى كرد تا خدا دعا را مستجاب كند، در حديث آمده است:

«من أكثر طرق الباب أوشك أن يسمع الجواب من لجّ ولج»

. «هر كه در را بسيار بكوبد بزودى جواب مى‌شنود و هر كه پا فشارى كند داخل مى‌شود.»

و هم‌چنين در حديث ديگر آمده است:

«إنّ اللَّه يحبّ الدّعَّاء المُلِحّ».

«خداوند نيايشگر پر اصرار را دوست مى‌دارد.»

پس خدا را بخوان و او را به اسماء حُسنى و اولياى راستينش سوگند ده و به ناتوانى خود اعتراف كن تا دعايت را مستجاب كند. هم‌چنين واجب است كه پناه‌