دعا بلا را رفع مى‌كند

امام صادق عليه السلام از رسول اكرم روايت مى‌كند كه:

«داووا مرضاكم بالصدقة

، وادفعوا أبواب البلاء بالدعاء

، وحصّنوا أموالكم بالزكاة فإنّه ما يُصاد ما تصيد من الطير إلّابتضييعهم التسبيح».

(بحار الانوار

،

ج 93

،

ص 288)

«بيماران خود را با صدقه درمان كنيد و درهاى بلا را با دعا فروبنديد و داراييهاى خود را با زكات در امان داريد كه هيچ پرنده‌اى شكار نمى‌شود، مگر به سبب ضايع كردن تسبيح.»

چه‌بسا جمله آخر اين حديث به اين معنى باشد كه پرنده‌اى كه در دام صيّاد مى‌افتد، اين به دام افتادنش، آنچنانكه ما مى‌پنداريم از سر تصادف نيست و بر اساس سببى و قَدَرى است و آن اين است كه آن پرنده خدا را تسبيح نكرده است.

پس كارهاى جهان همگى بر اساس تقدير جريان مى‌يابند، در حاليكه انسان مى‌پندارد كارها تصادفى و بدون دخالت تقدير است. در حديثى از پيامبر آمده است:

«إنّ الرزق لينزل من السماء إلى الأرض على عدد قطر المطر

، إلى كلّ نفس بما قدّر لها

، ولكن اللَّه فضول فاسألوا اللَّه من فضله».

(بحار الانوار

،

ج 93

،

ص 288)

«رزق و روزى از آسمان به اندازه قطره‌هاى باران بر زمين فرومى‌آيد و به هر كسى به اندازه‌اى كه براى او مقدّر شده مى‌رسد، امّا خدا بسيار داراى فضل است پس از فضلش بخواهيد.»

پس كارها و روزيها از جانب خداوند معيّن و مقدّر شده است، ولى اگر انسان چيز بيشترى بخواهد بر اوست كه دعا كند و دست نياز به سوى فضل خداوند دراز