رويارويى با طاغوت در آتش افكنده مى‌شود، امّا حتّى يك كلمه بر زبان نمى‌آورد و هم‌چنين كه نهصد و پنجاه سال در دعوت قوم خود صبر و شكيبايى نشان داد و بدينگونه بقيّه پيامبران، امّا اينها از كجا به اين بلند مرتبگى و تكامل دست يافتند؟

چگونه از دنيا و ما فيها فراتر و بالاتر رفتند و چسان استقامت كردند؟ همانا در پس آنان سرچشمه‌اى از نور و اراده و قدرت بود، سرچشمه ايمان به خدا، عظمت خدا در درون آنان جلوه‌گر شد و دنيا پيش آنان خوار و ناچيز گشت، و ما به نوبه خود فراخوانده شده‌ايم كه اين ايمان را تا درجه خوار شمردن همه دشواريها و مشكلات ژرفا بخشيم. ايمان عميق آن است كه قدرتى ما فوق به انسان مى‌دهد تا در زندان طاغوتان ايستادگى كند و مقاومتى بى همتا در برابر همه شكنجه‌ها به انسان مى‌بخشد، ايمان است كه باعث مى‌شود مؤمن مجاهد بالبخندى آشكار به پيشواز حكم اعدام برود، زيرا چوبه دار بزودى او را به سوى خدا عروج خواهد داد.

ايمان به خدا و عظمت او باعث مى‌شود كه ما در لحظه‌اى حسّاس رويارويى با زندگى، تعادل و پايدارى خود را از دست ندهيم.

بخش ديگر دعا به اين انديشه اشاره مى‌كند: «ستايش خداى را كه منازعى ندارد تا همتاى او باشد و شبيهى كه همانند او» در اينجا كسى نيست كه با خدا نزاع و كشمكش كند و همتا و همسان او باشد «و نه پيشتيبانى كه ياور او» سپس دعا مى‌گويد: «با قدرتش عزيزان را مقهور كرد»، پس همه عزّتمندان در برابر جبّار آسمانها و زمين خوار و شكست خورده‌اند، «و بزرگان در برابر بزرگيش تواضع كردند پس با قدرتش به آنچه مى‌خواست رسيد»، قدرت خدا بينهايت است و بر همه چيز و هر آنچه آن عزيز قدرتمند خواهد، احاطه دارد.

6- نياز انسان به خدا

الحَمْدُ للَّهِ الَّذِي يُجِيبُنِي حِينَ انادِيهِ، وَيَسْتُرُ عَلَيَّ كُلَّ عَوْرَةٍ وَأَنَا