دعا در هر مكان‌

انسان هنگام مشكلات در جستجوى راه حلّى است و به فطرت مى‌داند كه اين راه حل به دست خداست و اينكه هر امر مشكلى هر چند بزرگ باشد و هر چند انسان را به نااميدى فراخواند، راه حلّى به دست خدا دارد، امّا خدا كجاست؟

به كجا روى آوريم تا به خدا نزديك باشيم و رو به سوى او سخن گوييم؟ و از او درخواست كنيم آيا خدا در مسجد است؟ آيا در دشت يا بر روى كوههاست؟

و بالآخره در كجا به خدا نزديكتريم؟ اين پرسش، فرا روى همه مردم است و تنها براى آنان كه در روزگار پيامبر مى‌زيستند و از او درباره خدا مى‌پرسيدند، نبوده است. ما نيز هرگاه با مشكلات مواجه مى‌شويم جايى را مى‌جوييم كه در آن به خداوند نزديكتر باشيم تا او را در آنجا بخوانيم. قرآن حكيم اين پرسشها را اينگونه پاسخ مى‌دهد:

(وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ‌...)

(سوره بقره، آيه 186)

«

و زمانى كه بندگان من از تو درباره من پرسند، من نزديكم.»

پس ديگر انسان به واسطه‌اى و به اينكه راهى را طى كند تا به خدا برسد، نياز ندارد. زيرا كه خداوند نزديك است. در دعاى ابو حمزه‌ مى‌خوانيم:

«وَانَّ الرَّاحِلَ إِلَيْكَ قَريبُ الْمَسافَةِ، وَأَنَّكَ لا تَحْتَجِبُ عَنْ خَلْقِكَ الّا أَنْ تَحْجُبَهُمُ الْأَعْمالُ دُونَكَ».

«كوچنده به سوى تو راهش كوتاه است و تو از خلق خود پوشيده نيستى جز اينكه كارها، آنها را در پس پرده مى‌نهد.»

وقتى از امام على عليه السلام درباره خدا و فاصله ميان زمين و آسمان مى‌پرسند، مى‌گويد: «اين فاصله، «دعايى مستجاب شده» است، زيرا دعاى مستجاب ميلياردها كيلومتر فاصله ميان زمين و آسمان را در زمانى كمتر از يك چشم به هم‌