«... هر بار كه در محراب بر او وارد مى‌شد، نزد او [نوعى‌] خوراكى مى‌يافت.

[مى‌] گفت: اى مريم! اين از كجا براى تو [آمده است؟ او در پاسخ مى‌] گفت: اين از جانب خداست، كه خدا به هركس بخواهد، بى‌شمار روزى مى‌دهد.»

مريم آموزگار زكرياى پيامبر!

پيامبر بزرگوار (زكريا) آگاه نبود كه اين دختر كوچك به جهت اصل پاك و ايمان ژرفش آموزگار او شده است، و براى او فرقى نمى‌كرد كه اين غذا و روزى پيش روى مريم به طور مستقيم از آسمان نازل شده يا بوسيله انسانى كه خدا او را در غياب زكريا فرستاده است آورده شده باشد؛ ولى مريم اعتقاد راسخ داشت كه غذا از سوى خداوند است و ايمانش به او اجازه نمى‌داد كه احتمال ديگرى بدهد. خداوند هركه را بخواهد بدون حساب و به دور از معيارهاى مادّى و معادلات تجارى مرسوم در جهان روزى مى‌دهد.

(هُنالِكَ دَعَا زَكَرِيَّا رَبَّهُ قَالَ رَبِّ هَبْ لِي مِن لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعَاءِ) [1].

«آنجا [بود كه‌] زكريا پروردگارش را خواند [و] گفت: «پروردگارا! از جانب خود، فرزندى پاك و پسنديده به من عطا كن، تو شنونده دعايى.»

و پس از مدّتى نه چندان كوتاه، زكرياى پيامبر- كه صاحب فرزند نشده بود- متوجّه يك حقيقت واقعى شد و آن اين كه سزاوار است از ايمان مريم تقليد كند، زيرا آنكه مى‌تواند به دختر كوچكى كه در محراب خود نشسته‌