(إِذْ قَالَتِ امْرَأَةُ عِمْرَانَ رَبِّ إِنِّي نَذَرْتُ لَكَ مَا فِي بَطْنِي مُحَرَّراً...) [1].

«چون زن عمران گفت: پروردگارا، آنچه در شكم خود دارم نذر تو كردم تا آزاد شده [از مشاغل دنيا و پرستشگر تو] باشد...»

يعنى زن عمران به محض اينكه احساس كرد حامله شده، فرزندش را نذر خداى متعال كرد و او را وسيله‌اى براى نزديك شدن به پروردگار بزرگ قرار داد- در حالى كه هنوز هيچ نبود وجزئى از او نشده بود- به همين دليل گفت: «آنچه در رحم دارم» و نگفت فرزندم، يا جنينم و يا بار خودم را.

اين سخن قرآن است كه با دقّت و بلاغت كامل درجه ايمان همسر عمران را بيان مى‌كند. علاوه بر اين قرآن در هيچ آيه‌اى اشاره نمى‌كند كه همسر عمران علاقه ويژه‌اى داشته كه فرزندش خادم مسجد، يا كليسا و يا هر عبادتگاه ديگر باشد، بلكه او خالصانه و به سبب ايمان خود فقط براى خداى- عزّ و جلّ- نذر كرد ولى تقدير اين بود كه فرزندش- مريم- به طور تمام وقت خادم مسجد گردد، چنانكه حال پيشينيان پاك او- ابراهيم و اسماعيل عليهما السلام- نيز چنين بود و خداوند به آنان امر كرد كه خانه‌اش را براى طواف كنندگان، معتكفان و نمازگزاران پاك گردانند، بعداز اينكه آن را برپاى داشتند.

هدفهاى مقدّس‌

مادر مريم به راستى از اين نذر خود درپى تحقّق بخشيدن هدفهاى‌