و مرد از او مراقبت كامل دارد، و تمام نيازهاى زندگى او را به اندازه توان و امكانات فراهم مى‌كند و در جهت انجام سخن پيامبر صلى الله عليه و آله كه «زن، ريحانه (گل) است نه قهرمان» [1] با او به لطف و نرمى رفتار مى‌كند، نفقه او را مى‌دهد و حقوق او را مى‌پردازد.

همچنين جايگاه پدر در خانواده، جايگاه رهبرى و قيموميّت است كه خداوند متعال با اين سخن:

(الرِّجَالُ قَوَّامُونَ عَلَى‌ النِّسَاءِ...) [2].

«مردان سرپرست زنانند...» بدان اشاره كرده است.

اين قيموميّت تحميلى و عارضى نيست، بلكه فطرى، غريزى، هماهنگ با طبيعت ساختار خانواده، برپا كننده خشنودى، آرامش و وقار در ميان اجزاى يك سلول اجتماعى- خانواده- است. و آنگاه اين قيموميّت طبيعى پديدار مى‌شود كه مرد با احساس مسؤوليت سرپرستى خانواده، آرامش و آسايش خود را براى كسب روزى و قوت زندگى فدا مى‌كند و هموست كه براى فراهم كردن نيازهاى ضرورى زندگى سعادتمندانه براى افراد زير دست خود و مراقبت از آنها مسؤول است، نيز مسؤول حمايت، امنيّت و آرامش خانواده خويش است؛ زيرا اقتصاد و امنيّت، دو امر اساسى در زندگى انسان است.

فهم نادرست و منفى از قيموميّت مرد

هنگامى كه مرد سرپرست زن و تمام خانواده قرار داده شد، فهم‌