پروردگارا فرزندى كه زاده‌ام دختر است و خدا بر آنچه زائيده شده داناتر است و عرض كرد الها پسر و دختر (در كار خدمت حرم) يكسان نخواهد بود و من او را مريم نام نهادم و او و فرزندانش را از شيطان رجيم در پناه تو آوردم* پس خداوند او را به نيكوئى پذيرفت و او را به تربيتى نيكو پرورش داد و زكريا را براى كفالت و نگهبانى او برگماشت، هر وقت زكريا به صومعه عبادت مريم مى‌آمد زرق شگفت آورى مى‌يافت، مى‌گفت كه: اى مريم! اين روزى از كجا براى تو مى‌رسد؟ پاسخ مى‌داد كه: اين از جانب خداست كه همانا خدا بى‌سبب به هر كس كه بخواهد روزى بى‌حساب مى‌دهد».

بر ما است كه در محضر شريف فاطمه زهرا عليها السلام، ميزان ارتباط خود با آن‌حضرت را دريابيم و بفهميم كه چگونه مى‌توانيم شيعه واقعى آن‌حضرت باشيم چرا كه خداوند شيعيان آن بانوى بزرگوار را از آتش جهنّم دور ساخته است؛ همانگونه كه در حديث شريف آمده:

«همانا دخترم فاطمه ناميده شد چون خداوند سبحان او و محبّانش را از آتش دور داشت.» [1] در احاديث و روايات آمده است كه آن‌حضرت بر در بهشت مى‌ايستد و مى‌نگرد، پس ندا از خدا مى‌رسد كه: اى دختر حبيبم! چرا داخل نمى‌شوى، چرا ايستاده‌اى در حالى كه من تو را به بهشتم امر كردم، باز گرد، و دست هر كس كه محبّت تو يا يكى از فرزندانت در دلش بوده را بگير و وارد بهشت كن؛ امام باقر عليه السلام مى‌فرمايد: جابر! به خدا قسم در آنروز [فاطمه زهرا عليها السلام‌] شيعيان و محبّان خود را همچون پرنده‌اى كه دانه خوب را از بد جدا مى‌كند سوا مى‌كند؛ هنگامى كه شيعيانش با وى داخل بهشت مى‌شوند

[1] - «بحارالانوار»، محمّدباقر مجلسى، ج 43، ص 15.