امام هادى عليه السلام ذكرى داشت كه به‌نظر مى‌رسد خود آن‌را تكرار مى‌كرده است. وى اين ذكر را به شيعيانش آموخت و به آنان فرمود: از خدا خواسته‌ام كه هر كس پس از مرگم، (به آرامگاهم آمد و) با اين ذكر خدا را خواند دعايش را اجابت گويد. اين ذكر چنين است:

«يا عدتى عند العدد و يا رجائى و المعتمد و يا كهفى و السند و يا واحد يا احد يا قل هو اللَّه احد، اسألك بحق من خلقته من خلقك و لم تجعل فى خلقك مثلهم احدا ان تصلّى عليهم و تفعل بى...

اين ذكر، در واقع ديباچه صفات امام و كليد شناخت اوست. او بنده‌اى بود كه خدا را خالصانه مى‌پرستيد و نمونه كاملى بود از آنچه كه در اين حديث قدسى آمده است:

«بنده من! مرا فرمان بر، تا نمونه‌اى از من يا مثل من شوى. من به چيزى مى‌گويم باش پس همان مى‌شود و تو هم به چيزى مى‌گويى باش پس همان مى‌شود».

او بنده‌اى بود مطيع خدا و خدا هم موجودات را رام و فرمانبر او كرد او از پروردگارش ترسيد و خدا هم هر چيز را از او ترسانيد. ما بايد كرامتهاى اهل بيت عليهم السلام را در اين چهار چوب قرار دهيم كه اين همان چهارچوب مناسبى است كه آنان خود و علم و كرامت خويش را در آن نهادند. به عنوان نمونه وقتى كه خداوند برخى از آيات خويش را بر دست امام هادى عليه السلام ظاهر ساخت و يكى از دوستانش ظرفيت تحمّل آن را نداشت و شيطان او را در اين خصوص به وسوسه انداخت، امام فوراً