و جلوداران سپاه خود را به طرف پيامبر و يارانش گسيل داشتند، تا در برابر مسلمانان بايستند. رسول خدا نيز مسير خود را از جاده اصلى تغيير داد تا با اين سپاهيان درگير نشود. كفار وقتى از تغيير مسير پيامبر آگاهى يافتند كه آن‌حضرت به بلنديهاى «المرار» در پايين مكّه رسيده بود. آنگاه پيامبر يكى از مسلمانان را به سوى قريش فرستاد، تا بدانها پيغام دهد كه وى براى جنگ نيامده بلكه قصد به جاى آوردن عمره را دارد.

قريش نيز فرستادگانى به سوى آن‌حضرت روانه كردند، و از وى خواستند تا از تصميم خود منصرف شود. پيش از اين نيز گروهى را براى مقاومت در مقابل پيامبر فرستاده بودند؛ كه مسلمانان آنها را دستگير و همگى را حبس كرده بودند.

چون قريش بر جلوگيرى از ورود پيامبر به خانه خدا پافشارى مى‌كرد، آن‌حضرت رو به اصحابش كرد و فرمود: ما هيچگاه از جنگ اين قوم باز نمى‌گرديم و براى پايدارى در جنگ باز از مسلمانان تقاضاى بيعت نمود. مسلمانان نيز براى پيروزى يا شهادت به آن‌حضرت دست بيعت دادند.

وقتى گزارش بيعت جديد مسلمانان با پيامبر به قريش داده شد، آنان از اين امر وحشت كرده، عده‌اى را براى صلح به نزد او فرستادند. پيامبر نيز با آنان صلح‌نامه‌اى منعقد كرد كه مهم‌ترين بندهاى آن از اين قرار بود:

1- آتش بس ميان دو گروه براى مدت دو سال.

2- هركس به اردوى مسلمانان پناه برد بايد بازگردانده شود ولى اگر