گيرد آن را امضاء مى‌كند و اين همان است كه ديگر بازگشتى ندارد.» [1]

پس آغاز يك فعل همان است كه از جانب فاعل حاصل مى‌شود و از او صادر مى‌گردد و اراده فعل يعنى ثبوت بر آن و تقدير يك پديده يعنى طراحى و اندازه‌گيرى آن و قضاى يك چيز يعنى امضايى كه ديگر بازگشتى در آن نيست.

امام رضا عليه السلام به يونس مولاى على بن يقطين فرمود: «اى يونس! از قدر سخن نگو. يونس گفت: من از قدر سخن نمى‌گويم، ليكن يك چيز را مى‌گويم: چيزى كه به وجود نمى‌آيد، مگر آن كه خداوند اراده و مشيت كرده باشد، قضا و قدرش بدان تعلّق گرفته باشد. امام رضا عليه السلام فرمود: من اين چنين نمى‌گويم، بلكه مى‌گويم:

چيزى به وجود نمى‌آيد، مگر آن كه خدا مشيت و اراده كند، قدر و قضا بدان تعلّق گيرد. سپس فرمود: آيا مى‌دانى مشيت چيست؟ يونس گفت: نه. امام عليه السلام فرمود:

آهنگ خدا چيزى را- و آن مانند آهنگ ما نيست-. آيا مى‌دانى اراده چيست؟

گفت: نَه امام عليه السلام: فرمود آيا مى‌دانى قدر چيست؟ گفت: نه. امام عليه السلام فرمود:

اندازه‌گيرى. سپس امام عليه السلام فرمود: همانا خداوند هرگاه چيزى را مشيت كند آن را اراده مى‌فرمايد و هرگاه اراده فرمايد مقدرش مى‌كند و هرگاه مقدرش كند قضاى او بدان تعلق مى‌گيرد و هرگاه قضاى او بدان تعلق گرفت اجرايش مى‌كند.» [2]

در وافى از كافى با سندى از يونس بن عبدالرحمان به نقل از يونس آمده است كه گفت: امام رضا عليه السلام به من فرمود: اى يونس آيا مى‌دانى مشيت چيست؟ عرض كردم: نه. فرمود: آن نخستين ذكر است. آيا مى‌دانى اراده چيست؟ عرض كردم:

نه. فرمود: همان تصميم است.

آيا مى‌دانى قدر چيست؟ عرض كردم: نه. فرمود: همان اندازه‌گيرى و نهادن حدود است از بقاء گرفته تا فنا، سپس فرمود: قضا همان استوار كردن حكم و بر پا نمودن آن است.