همانا خدا از ازل ناطق بوده است و قدرت بر نطق براى او قدرتى ذاتى است، ذات او، ازل اندر ازل است و مقصود از نطق، تكلّم نيست بل آفريدن كلام است.

در مناظره ديگرى امام رضا عليه السلام به سليمان مروزى كه از طرفداران فلاسفه وارداتى بود فرمود:

اى سليمان! آيا درباره اراده به من نمى‌گويى كه آيا فعل است و يا غير فعل؟ او گفت: فعل است. امام عليه السلام فرمود: بنابراين مخلوق است، زيرا همه افعال مخلوق هستند.

سليمان گفت: فعل نيست.

امام عليه السلام فرمود: پس از ازل چيزى جز او با او بوده؟

سليمان گفت: اراده همان انشاء است.

امام عليه السلام فرمود: اى سليمان! اين همان چيزى است كه بر ضرار و اصحاب او اشكال گرفته بوديد، زيرا آنها مى‌گفتند: هر چه را خدا آفريده اعم از آسمان، زمين، دريا، خشكى، سگ، خوك، ميمون، انسان و يا جنبنده، همگى اراده خداوندى است و اين اراده خداوندى است كه زنده مى‌شود، مى‌ميرد. مى‌رود، مى‌خورد، مى‌آشامد، ازدواج مى‌كند، مى‌زايد، ستم مى‌كند، بدكارى، كفر و شرك به جا مى‌آورَد كه ما از اين (شيوه تفكر) برائت مى‌جوييم و دشمنش مى‌داريم و اين حدّ اراده است.

سليمان از اين مناظره ترسيد و سخن خود را از سر گرفت كه: اراده همچون شنوايى، بينايى و علم است.

امام رضا عليه السلام فرمود: بارديگر به اين سخن بازگشتى، پس به من بگو آيا شنوايى، بينايى و علم مخلوق هستند؟

سليمان گفت: نَه.

امام رضا عليه السلام فرمود: پس چگونه آن را نفى مى‌كنيد؟ يكبار مى‌گوييد اراده نكرده‌