اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ) [1]

«اگر (به هنگام حجّ) طالب روزى خدا باشيد مرتكب گناهى نشده‌ايد، و چون از عرفات كوچ كرديد خدا را در مشعر الحرام ياد كنيد؛ از آن رو كه شما را هدايت كرده در حالى كه پيش از آن گمراه بوده‌ايد، سپس از همان جا كه مردم كوچ مى‌كنند (به سوى سرزمين منى‌) كوچ كنيد، و از خدا آمرزش بخواهيد كه آمرزنده و مهربان است.»

قريش براى فخر فروشى بر ديگران در عرفات وقوف نمى‌كردند (شايد همين از برجسته‌ترين مفاهيم فسوق است) در حالى كه قرآن كريم از اين كار باز مى‌دارد و به آنها دستور مى‌دهد از عرفات افاضه كنند نه از مشعر.

4- بدين ترتيب افاضه از عرفات به سوى منى‌ با گذر از مشعر صورت مى‌پذيرد و در اين مسير الهى حاجيان تكبير و تهليل مى‌گويند، و در منى‌ به بارگاه خدا قربانى مى‌كنند. خداوند آيين قربانى را به تفصيل بيان كرده است وروشن ساخته كه شخص متمتّع بايد آن قربانى را كه در توان اوست تقديم كند.

5- در اينجا حاجى خدا را به ياد مى‌آورد، و در وادى منى‌ به امّت توحيد مى‌پيوندد، و بر آوردن نيازهايى را از خدا مى‌خواهد كه تنها