بِيَدِكَ وَقَبِّلْ يَدَكَ وَإِنْ لَمْ تَسْتَطِعْ فَاسْتَقْبِلْهُ وَكَبِّرْ وَقُلْ كَمَا قُلْتَ حِينَ طفْتَ بِالْبَيْتِ يَوْمَ قَدِمْتَ مَكَّةَ.

ثُمَّ طُفْ بِالْبَيْتِ سَبْعَةَ أَشْواطٍ كَمَا وَصَفْتُ لَكَ يَوْمَ قَدِمْتَ مَكَّةَ.

ثُمَّ صَلِّ عِنْدَ مَقَامِ إِبْرَاهِيمَ رَكْعَتَيْنِ تَقْرأُ فِيهِمَا بِقُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ، وَقُلْ يَا أَيُّهَا الْكَافِرُونَ.

ثُمَّ ارْجِعْ إِلَى الْحَجَرِ الْأَسْوَدِ فَقَبِّلْهُ إِنْ اسْتَطَعْتَ وَاسْتَقْبِلْهُ وَكَبِّرْ...» [1].

«هرگاه در روز نحر [روز عيد] به خانه خدا آمدى بر در مسجد مى‌ايستى ومى‌گويى:

«خداوندا! مرا بر انجام آئينت يارى رسان و مرا تسليم آن گردان و آن را رام من كن. خدايا! همچون انسانى بيمار و خوارى كه به گناه خود معترف است از تو مى‌خواهم گناهان مرا ببخشى و به نيازم بازگردانى.

خداوندا! من بنده توام و شهر، شهر تو و خانه، خانه تو، آمده‌ام در حاليكه رحمت تو را طالبم و آهنگ طاعت تو را دارم، و فرمانت را پيروى مى‌كنم و به قضا و قدر تو خشنودم. همچون بيچاره‌اى كه به نزد تو آمده و فرمانت مى‌برد و از عذاب تو هراسان است و از عقوبت بيمناك، از تو مى‌خواهم كه مرا مشمول عفو خود گردانى واز آتش به رحمتت پناهم دهى.»

سپس كنار حجر الاسود مى‌آيى آن‌را لمس كرده مى‌بوسى واگر