يك جوان داراى حجم قابل توجهى از انگيزه‌هاى جنسى است كه پيوسته بر او فشار مى آورند تا آنها را اشباع كند، اين انگيزه‌هاى فعال- اگر بر آورده نشوند- در زندگى انسان نقش ويرانگر ايفا مى‌كنند ونيروها وتوانائيهاى بشر را مى‌فرسايند واو را به تباهى وعقده‌هاى جنسى مهلك مى‌كشاند، ولى ازدواج مانع از آن مى‌شود كه جوان در پليدى فرو رود، واو را وا مى دارد كه انرژى خود را در زمينه‌هاى مطلوب به كار بندد.

علاوه بر آن كه ازدواج نياز جنسى فرد را فرو مى نشاند، نياز روانى او را نيز كه قرآن بدان اشاره دارد بر مى آورد:

(وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُم مِنْ أَنفُسِكُمْ أَزْوَاجاً لِّتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُم مَوَدَّةً وَرَحْمَةً) [1]

«واز آيات الهى آن است كه از جنس خودتان جفتى آفريد تا در كنار او آرامش يابيد وميانتان دوستى ومحبت قرار داد.»

انسان در پرتو ازدواج نياز عاطفى وروانى خود را از راه محبت ودوستى والفت به همسر خود تأمين مى‌كند.

واين بيان قرآنى داراى عمق بلاغت وزيبائى است كه همسر بخشى جدا از «خود» است كه اين «خود» جز بدو كمال نمى‌يابد وپيوستگى با آن در پرتو دوستى صورت مى‌پذيرد؛ عاطفه‌اى برخاسته از نياز مادى ودر پرتو رحمت ومهربانى عاطفه‌اى جان گرفته از نياز معنوى وروانى. در پرتو اين دوستى ومهربانى است كه ساختار بنيان خانواده كه جايگاه آرامش والفت است فراهم مى‌آيد، بويژه اگر