كان فيما قدر وقضى من أمره المحتوم وقضاياه المبرمة، ما قد تشعبت به الأخلاف، وجرت به الأسباب، وقضى من تناهي القضايا بنا وبكم إلى حضور هذا المجلس الذي خصنا اللَّه وإيّاكم للذي كان من تذكرنا آلائه، وحسن بلائه، وتظاهر نعمائه، فنسأل اللَّه لنا ولكم بركة ما جمعنا وإيّاكم عليه، وساقنا وإيّاكم إليه، ثمّ انّ فلان بن فلان ذكر فلانة بنت فلان وهو في الحسب من قد عرفتموه، وفي النسب من لا تجهلونه، وقد بذل لها من الصداق ما قد عرفتموه، فردوا خيراً تحمدوا عليه وتنسبوا إليه وصلّى اللَّه على محمّد وآله وسلم.» [1]

2- مستحب است گواهانى را بر ازدواج گرفت تا نسب و ارث اثبات گردد. وچه بسا حكمت اين مسأله شامل همه مواردى گردد كه نسب وارث را حفظ مى‌كند واختلافها را از ميان مى‌برد؛ مثل ثبت در محضر ونظاير آن. در حديثى از امام صادق عليه السلام آمده است: «بيّنه‌ها براى اثبات نسب وارث مقرّر شده است.» [2]

3- مستحب است در ازدواج، آن هم بدور از زياده روى وريا، وليمه داده شود، وبايد از اين طعام به فقرا نيز داده شود وتنها به توانگران وشخصيتها محدود نشود. ونبايد جشن ازدواج را بهانه‌اى قرار داد براى برترى جويى به مردم، وآنچه قشرهاى آسيب پذير وميانى را به سبب عدم توانايى در همراهى با توانگران به دشوارى افكند. از پيامبر صلى الله عليه و آله روايت است كه فرمود: «اطعام هنگام ازدواج از سنتهاى پيامبران است.» [3]