به خاطر اينكه قسمتى از آنچه را به آنها داده‌ايد (از مهر) تملك كنيد مگر اين كه عمل زشت آشكارى انجام دهند، وبا آنها بطور شايسته معاشرت كنيد واگر (به جهاتى) همسرانتان در نظر شما ناخوشايند باشند، اى بسا آنچه را نمى‌پسنديد خداوند در آن خير وبركت فراوانى قرار داده باشد.»

از بينشهاى اين آيه اين است كه:

الف- مالكيت زن با احكام شرع، حمايت مى‌شود، زيرا خداوند مؤمنان را باز مى دارد از اين كه در راه تلاش در به دست آوردن ارث زن، او را تحت فشار قرار دهند، ونبايد زن را وادارند تا همه ارث خود را براى شوهر بگذارد وحال آن كه شوهر از ارث زن بهره‌اى مشخص دارد (شروع آيه با عبارت: اى كسانيكه ايمان آورده‌ايد، اين را مى‌رساند كه ما بعد از آن از شرايط ايمان است).

اين آيه به گونه ديگرى نيز تفسير شده است، چه زن در جاهليت همچون كالا به ارث برده مى‌شد، وفرزند بزرگتر جامه خود را بر همسر پدرش مى‌افكند واين زن بهره آن فرزند مى‌شد، در حالى كه خداوند سبحان باز مى‌دارد از اين كه زنى به نكاح آدمى در آيد كه قبلًا به نكاح پدر درآمده است.

ب- وارد كردن فشار بر زن با بدرفتارى براى بخشيدن مهر خود در برابر گرفتن طلاق وحتى اگر طلاقى هم در كار نباشد، جايز نيست.

ج- به يك شرط مى‌توان بر زن، تنگ گرفت وآن در صورتى است كه آشكارا او گناه بزرگى را (مانند زنا) انجام دهد، ودر غير اين صورت مرد بايد با او خوش‌رفتارى نمايد، واين خوش‌رفتارى هم روزى او را، دربر مى‌گيرد هم پوشاك او را وهم خوراك او را متناسب‌