بِمَعْرُوفٍ وَلَا تُمْسِكُوهُنَّ ضِرَاراً لِتَعْتَدُوا وَمَن يَفْعَلْ ذلِكَ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ وَلَا تَتَّخِذُوا آيَاتِ اللَّهِ هُزُواً وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَمَا أَنْزَلَ عَلَيْكُم مِنَ الْكِتَابِ وَالْحِكْمَةِ يَعِظُكُم بِهِ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ عَلِيمٌ) [1]

«هرگاه زنان را طلاق داديد وزمان عده آنها به پايان نزديك شد، يا آنان را به وجهى نيكو نگه داريد يا به وجهى نيكو رها سازيد، وروا نيست كه آنان را به آزار نگه داشته تا بر آنها ستم كنيد (يعنى تعدى به حقوق ومهر آنها كنيد)، وهر كس كه چنين كند به خويشتن ستم كرده است، وآيات خدا را به ريشخند مگيريد، واز نعمتى كه خدا به شما داده است واز آيات وحكمتى كه براى موعظه شما فرستاده است ياد كنيد واز خدا بترسيد وبدانيد كه او به همه چيز آگاه است.»

اينك برخى از حكمتهاى اين آيه را از نظر مى‌گذرانيم:

الف- مرد بايد پيش از پايان يافتن عده مطلقه‌اش، يا او را بر اساس معاشرت نيك ومعروف (وتطبيق احكام دين بر حسب مقتضايات عرف) نگه دارد، يا پس از اداى حقوق او رهايش سازد.

ب- جايز نيست مرد، پيش از پايان يافتن عده به قصد زيان رساندن به زن به سوى او باز گردد (مثل اين كه طلاقش دهد وپيش از پايان يافتن عده به سوى او باز گردد وپس از مدتى دوباره طلاقش دهد وبدين ترتيب آن قدر آزارش رساند كه زن از حقوقش چشم پوشد يا در زندگى زناشويى تن به شرايط مرد دهد).

در حديثى از امام صادق عليه السلام رسيده است كه فرموده: «شايسته نيست مرد زن را طلاق دهد وسپس بدون آن كه نيازى داشته باشد به‌