إِلى‌ دَارِ السَّلَامِ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ غَفَّارَ الذُّنُوبِ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ أَهْلَ التَّلْبِيَةِ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ ذَا الْجَلَالِ وَالْإِكْرَامِ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ تُبْدِئُ وَالْمَعَادُ إِلَيْكَ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ تَسْتَغْنِي وَيُفْتَقَرُ إِلَيْكَ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ مَرْهُوباً وَمَرْغُوباً إِلَيْكَ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ إِلهَ الْحَقِّ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ ذَا النَّعْمَاءِ وَالْفَضْلِ الْحَسَنِ الْجَمِيلِ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ كَشَّافَ الْكُرَبِ الْعِظَامِ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ عَبْدُكَ وَابْنُ عَبْدَيْكَ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ يَا كَرِيمُ لَبَّيْكَ».

1- تلفّظ به تلبيه به گونه‌اى صحيح آنگونه كه تلبيه ناميده شود واجب مى‌باشد، و احوط رعايت دستور زبان عربى است و هركه توان اين كار را ندارد بايد از ديگرى چنين يارى بگيرد كه او يك‌يك واژه‌ها را بدو تلقين نمايد و او تكرارشان كند و اگر اين كار را هم نتوانست انجام دهد بايد نايب بگيرد.

2- شخص لال با اشاره و تكان دادن زبان تلبيه مى‌گويد، ولى احوط آن است كه او نيز نايب بگيرد.

3- تلبيه، يك بار كافى است ولى مستحب است تا مى‌تواند تلبيه را تكرار نمايد و در پس هر نماز واجب يا نافله يا بالا رفتن و پائين آمدن از ارتفاعات و درّه‌ها، و هنگام خواب و بيدارى، يا سوار شدن و پياده شدن و نيز هنگام برخورد با سواره‌ها و در سحرگاهان تكرار آن مستحب است. و بر مردان- و نه زنان- مستحبّ آن است كه تلبيه را با صداى بلند بخوانند، به خصوص در موارد ياد شده.

4- اگر حاجى فراموش كند در حال احرام تلبيه را بر زبان آورد، بايد به ميقات باز گردد و تلبيه را تلفّظ كند، و اگر توان اين كار را نداشت مى‌تواند هر كجا كه تلبيه را به ياد آورد آن را بر زبان جارى سازد.

5- كسى كه عمره تمتّع به جا مى‌آورد، احتياطاً بايد هنگام مشاهده خانه‌هاى مكّه از گفتن تلبيه خوددارى نمايد.