پس هر كس بر گذشته تأسّف نخورد و به آينده خوشحال نشود، زهد را با هر دو طرفش به كمال رسانده است.»

حرص و طمع‌

دنيا همانند آب درياى شور است كه هرچه بيشتر بنوشى، بيشتر تشنه مى‌شوى شخص مؤمن مى‌داند كه دنيا زوال‌پذير و عمر آن محدود است و او بايد از همه اوقات و فرصت و توانايى خود استفاده كند تا در معامله با خداوند، بتواند بهشت برين براى خود بخرد، و اين باور مانع از اين مى‌شود كه شخص مؤمن به دنيا حرص بورزد. در روايات اهل‌بيت عليهم السلام حقيقت و ماهيّت دنيا و دورى از حرص دنيا، بخوبى معرفى شده است.

پاره‌اى از آنها را باهم مى‌خوانيم:

1- امام صادق عليه السلام فرمود:

«أبعد ما يكون العبد من اللَّه عزّ وجلّ إذا لم يهمه إلّابطنه وفرجه» [1].

«دورترين حالتى كه بنده از خداوند متعال پيدا مى‌كند وقتى است كه او جز به شكم و شهوتش اهتمام نورزد.»

2- امام عليه السلام فرمود:

«حُرِمَ الحريص خصلتين ولزمته خصلتان: حُرم القناعة فافتقد الراحة، وحُرِم الرضا فافتقد اليقين» [2].

«شخص حريص از دو خصلت محروم و به دو خصلت گرفتار است: از قناعت محروم شده، راحتى و آرامش را از دست مى‌دهد، و از رضا و خشنودى محروم شده‌