ولايت و رهبرى جنگ‌

قرآن كريم:

1- (وَإِذَا جَاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذَاعُوا بِهِ وَلَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَإِلَى‌ أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَتُهُ لَاتَّبَعْتُمُ الشَّيْطَانَ إِلَّا قَلِيلًا* فَقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ لَا تُكَلَّفُ إِلَّا نَفْسَكَ وَحَرِّضِ الْمُؤْمِنِينَ عَسَى اللَّهُ أَن يَكُفَّ بَأْسَ الَّذِينَ كَفَرُوا وَاللَّهُ أَشَدُّ بَأْساً وَأَشَدُّ تَنْكِيلًا) [1].

«و هنگاميكه خبرى از پيروزى يا شكست به آنها برسد آن را شايع مى‌سازند در حاليكه اگر آن را به پيامبر و پيشوايان بازگردانند، از ريشه‌هاى مسائل آگاه خواهند شد و اگر فضل و رحمت بر شما نبود، جز عدّه كمى، همگى از شيطان پيروى مى‌كرديد. در راه خدا پيكار كن.

تنها مسؤول وظيفه خود هستى و مؤمنان را بر اين كار تشويق نما. اميد است خداوند از قدرت كافران جلوگيرى كند و خداوند قدرتش بيشتر و مجازاتش دردناكتر است.»

از اين دو آيه الهام مى‌گيريم كه جنگ و صلح بدست كسانى است كه احكام خدا را استنباط مى‌كنند (و آنها علماى خدايى هستند) و پيامبر خدا