آنچه اين فقيه گفته احوط است، ولى اقوا اين است كه امر و نهى بر همان معنايى كه گفتيم محدود شود يعنى اظهار رغبت شديد در فعل يا ترك چيزى از طريق امر و نهى قولى يا مشابه قول.

حديث شريف:

1- از امام معصوم عليه السلام روايت شده كه فرمود:

«إنّما هلك من كان قبلكم بما عملوا (من المعاصي) ولم ينههم الربّانيّون والأحبار عن ذلك».

«به يقين ملّتهايى قبل از شما هلاك شدند بخاطر گناهانى كه مرتكب مى‌شدند و علما هم آنان را نهى نمى‌كردند.

وروي: أنّ رجلًا جاء إلى رسول اللَّه صلى الله عليه و آله فقال: أخبرني ما أفضل الأعمال؟ فقال:

الإيمان باللَّه، قال: ثمّ ماذا؟ قال: صلة الرحم، قال: ثمّ ماذا؟ قال: الأمر بالمعروف والنهي عن المنكر.

همچنين فرمود: مردى نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله آمد و گفت: به من خبر ده كه بهترين اعمال كدام است؟ پيامبر فرمود: ايمان به خدا. گفت: بعد چه؟ فرمود: صله رحم. گفت: بعد چه؟

فرمود: امر به معروف و نهى از منكر.

وروي أيضاً: أنّ صبيّين توثبا على ديك فنتفاه فلم يدعا عليه ريشه، وشيخ قائم يصلّي لا يأمرهم ولا ينهاهم، قال: فأمر اللَّه الأرض فابتلعته.

همچنين روايت شده است: دو كودك خروسى را گرفتند و همه پرهاى آن را كندند تا آنجا كه يك پر هم در بدن آن باقى نگذاشتند. پيرمردى در آنجا ايستاده بود و نماز مى‌خواند، و كودكان را از اين كار نهى نكرد، خداوند به زمين دستور داد كه آن پيرمرد را ببلعد پس او را بلعيد.»

همچنين از امام معصوم روايت شده است: