«فرزندى كه پيش از پدرش مى‌ميرد، بهتر از هفتاد فرزندى است كه بعد از او باقى مى‌مانند و همه آنان سوار بر اسب و در راه خدا جهاد مى‌كنند.»

2- جابر از امام باقر عليه السلام نقل مى‌كند:

«دخل رسول اللَّه صلى الله عليه و آله على خديجة حيث مات القاسم ابنها وهي تبكي، فقال لها: ما يبكيك؟ فقالت: درّت دريرة فبكيت، فقال: يا خديجة امّا ترضين إذا كان يوم القيامة أن تجيئي إلى باب الجنة وهو قائم فيأخذك بيدك ويدخلك الجنة وينزلك أفضلها؟ وذلك لكلّ مؤمن، إنّ اللَّه عزّ وجلّ أحكم وأكرم من أن يسلب المؤمن ثمرة فؤاده ثمّ يعذّبه بعدها أبداً» [1].

«پيامبر خدا صلى الله عليه و آله بر خديجه وارد شد در زمانى كه قاسم پسر او فوت كرده و او گريه مى‌كرد. پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: چه چيز تو را به گريه آورده است؟ خديجه گفت: از اندوه مرگ قاسم گريه مى‌كنم.

پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: آيا راضى نيستى كه در روز قيامت، توبه دروازه بهشت بيايى و او (قاسم) در آنجا ايستاده باشد و دست تو را بگيرد و وارد بهشت كند و در بهترين جاى آن منزلت بدهد؟ اين حق هر مؤمن است زيرا خداوند حكيم‌تر و بزرگوارتر از آن است كه ميوه دل مؤمن را از او بگيرد و سپس بعد از آن هميشه او را عذاب دهد.»

3- امام صادق عليه السلام مى‌گويد:

«قال رسول اللَّه صلى الله عليه و آله: إذا قبض ولد المؤمن واللَّه أعلم بما قال العبد قال اللَّه تبارك وتعالى لملائكته: قبضتم ولد فلان؟ فيقولون: نعم ربّنا؟ قال: