خُمس.. چرا؟

قرآن مجيد در بيان فريضه خُمس، ايمان را با خُمس پيوند داد.

خداوند متعال در آيه ذيل مى‌فرمايد:

(وَاعْلَمُوا أَنَّمَا غَنِمْتُم مِن شَيْ‌ءٍ فَأَنَّ للَّهِ خُمُسَهُ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَى‌ وَالْيَتَامَى‌ وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ إِن كُنتُمْ آمَنتُم بِاللَّهِ وَمَا أَنْزَلْنَا عَلَى‌ عَبْدِنَا يَوْمَ الْفُرْقَانِ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ وَاللَّهُ عَلَى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ) [1].

«واى مؤمنان بدانيد كه هرچه به شما غنيمت و فائده رسد، خمس آن خاص خدا و رسول و خويشان او و يتيمان و فقيران و در راه سفرماندگان است به آنها بدهيد اگر به خدا و به آنچه بر بنده خود (حضرت محمّد صلى الله عليه و آله) در روز فرقان روزيكه دو سپاه روبرو شدند خدا نازل فرمود، ايمان آورده‌ايد و بدانيد كه خدا بر هر چيز قادر و تواناست.»