ديوار و يا زير درخت و يا اعماق درياها كشف شود وجود ندارد، ضمن اينكه تفاوتى بين اينكه اين گنج؛ قصد و نيّت در زمين نگهدارى شده و يا عوامل طبيعى- مانند سيل و زلزله- آن را در دل زمين فرو برده و يا اين كه دفينه به دوران جاهليّت و يا عصر اسلام باز مى‌گردد، وجود ندارد، معيار آن است كه از لحاظ عُرف گنج ناميده شود.

2- درهم، دينار و جواهر آلات كه توسط افراد بنابه نياز آنان دفينه مى‌شود و ديگرى آن را در زمان نزديك كشف نمايد، حكم (لقطه) باز يافته را دارد چون مالك و يا وارثان مالك احتمالًا زنده هستند و آن فرد كه اين دفينه را پيدا كرده بايد در جستجوى صاحبان آن باشد و به آنان تحويل دهد.

آرى اگر به تحقيق يقين پيدا كند كه آثار مالكيّت معاصرين از آن دفينه از بين رفته است، آن دفينه احتمالًا بعنوان گنج ملحق مى‌گردد.

3- گنج هيچ رابطه‌اى با زمينى كه در آن موجود است ندارد، چون از چهارچوب مالكيّت زندگان (مالكين زنده كونى) خارج است.

4- اگر دفينه‌ها و گنجينه‌ها ارزش ملّى داشته باشد و فقدان آن به منافع مردم در اين زمين زيان مى‌رساند، احتياط واجب، بلكه اقوى آن است كه اذن حاكم شرع درباره آن اخذ شود.

5- ادّعاى مالكين قبلى زمين مبنى بر حقانيّت آنان بر گنج بدست آمده پس از انتقال مالكيّت به ديگرى نياز به ارائه مدرك و بيّنه دارد، مگر اينكه مالكيّت طورى باشد كه از لحاظ عرفى به ملكيّت گنج نيز دلالت كند، مانند زمين ارث پدران و نياكان آنان باشد و به علّت وقوع زلزله و سيل و امثال آن، احتمال زير خاك رفتن ثروت پدران مالكين قبلى مى‌رود.