يك‌اصل عمومى وفراگير بيان داشت كه شامل اين‌حالت نيز مى‌شود.

پس طهارت دو گونه است:

- طهارت روح كه توبه بعداز گناه است.

- طهارت بدن كه در مورد اين آيه، به معناى رهائى از آثار حيض مى‌باشد مثل پاكيزه ساختن محلّ خون، و سپس پاكيزه ساختن بدن با غسل كردن. سياق آيه ارزش طهارت و پاكى را نيز بيان مى‌دارد با اين تعبير كه‌ (وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ)، يعنى «خداوند پاكيزگان را دوست مى‌دارد.»

خداوند در آيه‌اى ديگر مى‌فرمايد:

(... فِيهِ رِجَالٌ يُحِبُّونَ أَن يَتَطَهَّرُوا وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُطَّهِّرِينَ) [1]

«در آن مردانى هستند كه دوست مى‌دارند پاكيزه باشند و خداوند پاكيزگان را دوست دارد.»

از اين آيه الهام مى‌گيريم كه هر نوع پاكيزگى مطلوب است؛ پاكيزگى ظاهر بدن از كثافت و آلودگى و چرك و همچنين پاكيزگى باطن بدن از مرض و زيان مانند آن زيانى كه بعداز حيض، احتلام، آميزش جنسى و مس ميّت، عارض بدن مى‌شود، و همچنين پاكيزگى جامه و كالا و خانه و محيط و ترويج و توسعه نظافت و بهداشت در همه ابعاد...

خداوند سبحان درباره طهارت باطن بدن مى‌گويد:

(وَإِن كُنتُمْ جُنُباً فَاطَّهَّرُوا) [2]

«اگر جنب بوديد خود را پاك كنيد (غسل نمائيد).»