نام کتاب : احكام مطهرات و نجاسات نویسنده : مدرسى، سيد محمد تقى جلد : 1 صفحه : 55
2- به هيچ صورت جايز نيست انسان مسبّب نوشيدن نجاست يا چيز نجس
شدهاى توسط ديگرى شود.
3- نوشيدن آب نجس در حال ضرورت جايز است مثل اين كه انسان از تشنگى
شديد بر جان خود بترسد. البتّه بايد به مقدار ضرورت اكتفا گردد و بيشتر از آن
استفاده نشود.
4- استفاده از آب نجس در وضو يا غسل جايز نيست بلكه در صورت نداشتن
آب پاك، وظيفه شخص به تيمّم تبديل مىگردد.
آبى كه با آن وضو و غسل شده است
حديث شريف:
1- زراره از امام باقر يا امام صادق عليهما السلام روايت مىكند:
«هنگاميكه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله وضو مىگرفت، قطرات آب وضوى حضرت را جمع
كرده و با آن وضو مىگرفتند.» [1]
2- از امام صادق عليه السلام سؤال شد درباره شخصى جنب كه غسل مىكند
و آب غسل او از روى زمين در ظرف مىچكد، آيا اشكال دارد؟ فرمود:
«اشكال ندارد و اين از چيزهايى است كه خداوند گفته است:
(وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِن حَرَجٍ)[2]، يعنى: «خداوند در دين براى شما دشوارى قرار نداده است».»
[3]
[1] - وسائل الشيعه، ج 1، باب 8، ابواب الماء المطلق، حديث 1.