2- از شهادت دو نفر عادل (بيّنه) بايد از نظر عرف اطمينان حاصل شود امّا اگر عكس قضيه تحقّق يابد شهادت دو عادل نيز اعتبار خود را از دست مى‌دهد، مثل اينكه از نظر عقلا، شبهه قوى وجود داشته باشد كه موجب حصول اطمينان به خطاى دو عادل شود. امّا در صورت شك در صحّت شهادت دو عادل، نبايد احتياط ترك گردد.

3- اگر موضوع دو شهادت، متعدّد باشد، مثل اينكه يكى از دو شاهد، شهادت بدهد كه قطره‌اى بول در ظرف افتاده است و ديگرى شهادت بدهد كه خون در ظرف افتاده است، شهادت دو عادل (بيّنه) تحقّق نمى‌يابد بلكه از مصاديق خبر ثقه است كه قبلًا گفته شد كه قابل قبول مى‌باشد.

4- شهادت دادن به طور اجمالى نيز كفايت مى‌كند مثل اينكه هر دو شاهد بگويند: يكى‌از دو ظرف نجس‌است، كه دراين صورت بايد از هر دو ظرف اجتناب شود، امّا در صورتيكه يكى از دو شاهد به طور اجمالى و ديگرى به طور تعيينى شهادت دهد بنابراحتياط واجب بايداز هردو ظرف اجتناب شود مگر اينكه‌از قراين احراز شود كه هر دو شاهد بر يك موضوع گواهى مى‌دهند كه دراين صورت‌از ظرف معيّن اجتناب شود ولى بنابر احتياط مستحب بايد از هر دو ظرف اجتناب گردد.

5- اگر يكى از دو شاهد شهادت بدهد كه الآن نجاست وجود دارد و ديگرى شهادت بدهد كه نجاست در گذشته وجود داشته است، يا هر دو شهادت بدهند كه نجاست درگذشته وجود داشته است، آنچه از ادلّه استفاده مى‌شود، شهادت دو عادل يا بيّنه ثابت‌