اينكه آنان چيزى از مردم نمى‌طلبند اين سخن خداوند است كه فرمود:

(لِلْفُقَرَاءِ الَّذِينَ أُحْصِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ لَايَسْتَطِيعُونَ ضَرْباً فِي الْأَرْضِ يَحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِيَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُم بِسِيمَاهُمْ لَا يَسْأَ لُونَ النَّاسَ إِلْحَافاً) [1]، يعنى:

«انفاق) براى نيازمندانى باشد كه در راه خدا در تنگنا قرار گرفته‌اند، نمى‌توانند مسافرتى كنند (و سرمايه‌اى بدست آورند) و از شدّت خويشتن دارى، افراد ناآگاه آنها را بى‌نياز مى‌پندارند، امّا آنها را از چهره‌هايشان مى‌شناسى؛ وهرگز با اصرار چيزى‌از مردم نمى‌خواهند...»

امّا «مساكين» افراد عاجز وزمين‌گير هستند كه مردان و زنان و كودكان را شامل مى‌شود، و «كاركنان» صدقات كسانى هستند كه در گرفتن و جمع‌آورى و نگهدارى و تقسيم صدقات براى مستحقّين، كوشش و تلاش مى‌كنند، امّا «مؤلّفة قلوبهم» گروهى هستند كه خدا را يگانه مى‌دانند و عبادت غير خدا را كنار نهاده‌اند امّا شناخت پيامبرى حضرت محمّد صلى الله عليه و آله هنوز به دل آنان وارد نشده است. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله محبّت آنان را جلب مى‌كرد، به آنان آموزش مى‌داد و آنها را به ديگران معرّفى مى‌كرد تا شناخته شوند و براى آنان سهمى از زكاتها قرار داده بود تا (به اسلام) شناخت و رغبت پيدا نمايند.

امّا «في الرقاب» گروهى هستند كه كفّاره قتل خطأ يا ظهار يا قسم يا شكار در حرم، بر آنان واجب شده امّا چيزى ندارند كه كفّاره را