«إنّ من أشدّ ما افترض اللَّه على خلقه ثلاثاً: إنصاف المؤمن من نفسه حتّى لا يرضى لأخيه من نفسه إلّابما يرضى لنفسه منه، ومواساة الأخ في المال، وذكر اللَّه على كلّ حال، ليس سبحان اللَّه والحمد للَّه، ولكن عندما حرّم اللَّه عليه فيدعه» [1].

«واجب‌ترين چيزى كه خداوند بر خلق خود فرض كرده است سه چيز است:

انصاف داشتن مؤمن به گونه‌اى كه نسبت به برادرش از سوى خودش چيزى را روا ندارد مگر آنچه را كه از سوى او براى خود روا مى‌دارد.

و يارى رساندن و غمخوارى برادر در مال.

و ذكر خدا در هر حال. البتّه ذكر خدا تنها سبحان اللَّه و الحمد للَّه‌گفتن نيست بلكه ذكر خدا اين است كه آنچه را خدا بر او حرام كرده است ترك نمايد.»

شيعيان و فقرا:

29- محمّد بن عجلان مى‌گويد: نزد امام صادق عليه السلام بودم كه مردى وارد شد و سلام كرد و امام از او پرسيد كه:

«كيف مَن خلّفت من إخوانك؟».

«دوستان و برادرانت چگونه بودند؟».

پس او بسيار به نيكى ياد كرد و تعريف و تمجيد نمود.

امام گفت: «فكيف عيادة أغنيائهم على فقرائهم؟».