را با همه علاقه‌اى كه به آن دارد به خويشاوندان و يتيمان و مسكينان و واماندگان در راه و سائلان و بردگان انفاق مى‌كند، نماز را برپا مى‌دارد و زكات را مى‌پردازد.»

پس مطلوب و خواست خداوند، صرف روبه قبله ايستادن نيست، بلكه برپا داشتن نماز با شرايط آن است، و از شرايط آن، برپا داشتن و اجراى ساير احكام شريعت غرّاى محمّدى است.

برپا داشتن نماز، نشانه فروتنان و تسليم شوندگان‌

اخبات يا تواضع و تسليم، درجه بلندى در معراج ايمان است. فروتنان و تسليم شوندگان، نشانه‌هايى دارند كه بارزترين آنها اين است كه اگر ياد خدا به ميان آيد، دلهاى‌شان پر از خوف خدا مى‌شود، و همچنين يكى ديگر از نشانه‌هاى آنها، برپا داشتن نماز است، آنجا كه خداوند مى‌فرمايد:

(وَبَشِّرِ الْمُخْبِتِينَ* الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَالصَّابِرِينَ عَلَى‌ مَا أَصَابَهُمْ وَالْمُقِيمِي الصَّلَاةِ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ) [1].

«و بشارت ده متواضعان و تسليم شوندگان را* همانها كه چون نام خدا برده مى‌شود، دلهاى‌شان پر از خوف مى‌گردد؛ و شكيبايان در برابر مصيبتهايى كه به آنان مى‌رسد؛ و آنها كه نماز را برپا مى‌دارند؛ و از آنچه به آنان روزى داده‌ايم انفاق مى‌كنند.»

از آنجا كه نماز، معراج روح و راه به دست آوردن رضاى خداوند است، متواضعان و خاشعان و توبه‌كنندگان و بازگشت‌كنندگان، آن را وسيله تقرّب به خداوند قرار مى‌دهند و اين تجارتى است كه شكست و ناكامى ندارد.

خداوند سبحان مى‌فرمايد: