2- انسان بايد بر فعاليّت و تلاش خود در جهت كسب روزى بيفزايد، تا سربار مردم نشود و از مايملك آنها بى نياز شود، و در نهايت از لغزشگاههاى حرام دور بماند.

3- مؤمنان بايد خشنودى الهى و نه رضايت زن و فرزند را فرا روى خود گذارند. در واقع نبايد بخاطر خشنودى زن و يا فرزندان، از رضايت پروردگار و روزى رسانمان غافل شويم. از اينرو بايد به كارهاى شبهه‌ناك نزديك نشويم و به كارهاى نامشروع دست نيازيم و دراين امر از خداى متعال استعانت جوييم.

ب- پرهيزگارى در پيوندها

مؤمنان در پيوند خود با خانواده تنها تقواى الهى را معيار قرار مى‌دهند، و دوستى ايشان نسبت به زن و فرزند، ايشان را از دايره طاعت الهى خارج نمى‌سازد. از اينرو مؤمنان، دشمن خدا را هرچند كه پدر و يا فرزندشان باشد دشمن مى‌دارند.

از اين حقيقت احكام زير را مى‌توان دريافت:

1- نمى‌توان در كار دين از كسى كه خدا به پيرويش دستور نداده، پيروى كرد، بلكه در شناخت دين مى‌بايست تنها به خداوند و سپس به عقل تكيه زد. از اينرو نمى‌توان راه و روش خانواده را اگر فاسد باشد فرا روى خود قرار داد.

2- نبايد فريضه نهى از منكر را در محيط خانواده به فراموشى سپرد، چون، اين فراموشى امكان دارد به تأثير پذيرى از ايشان بينجامد. از اينرو