دراين راستا پروردگارمان به ما دستور داده تا اگر پيامبرش ما را به آنچه حيات‌مان مى‌بخشد فراخواند، از او فرمانبريم، حال آنكه خواسته شايستگان برخوردارى از حياتى نيكو در دنيا و آخرت مى‌باشد، كه وسيله رسيدن به آن عمل صالح است، و عافيت يكى از شرطهاى برخوردارى از اين حيات طيّبه است.

احكام:

1- بى‌شك نابود كردن زندگى، قتل نفس، و از كارانداختن اعضا و قواى جسمانى، همه اعمالى حرام محسوب مى‌شوند.

2- اين حرمت، حرمت عوامل و ابزارهاى منجرّ به آسيبهاى فوق‌الذكر را نيز دربردارد. سهل‌انگارى و اهمال كارى آگاهانه‌اى كه به مرگ، نقص عضو و يا از ميان رفتن نيرويى از نيروهاى انسان منجرّ شود، و همچنين مبادرت ورزيدن به‌خودكشى‌از جمله اين عوامل حرام برشمرده مى‌شوند.

3- حرمت انداختن خود در ورطه هلاك و نابودى، چه‌بسا نزد عرف به معنى لزوم محافظت از جان مى‌باشد. از اين رو هركس آگاهانه در حال قدرت و توانمندى در حفظ جان خود كوتاهى ورزد و از سوى عرف، خود نابود كننده جان‌خود محسوب شود، مرتكب فعل حرامى شده‌است.

4- بر مبناى اصل وجوب حفظ نفس، رعايت نكات بهداشتى و انجام مراحل عملى برخوردارى از سلامت، به اندازه‌اى كه حفظ نفس از نابودى و ايمنى اعضا و قواى جسمانى بطلبد، واجب و الزامى محسوب مى‌شود.