يكديگر، و تبعيد نكردن يكديگر از محل سكونت خود، هرچند اختلافها و تضادّ مصالح ميان افراد بالا گيرد، ببندد. چون، استفاده از شمشير نظام را سست وتبعيد ووادار كردن‌افراد به‌ترك سرزمين، پايه‌هاى تمدّن را لرزان مى‌سازد.

3- جنايت كشتن فرزندان‌

قرآن كريم:

1- (وَكَذلِكَ زَيَّنَ لِكَثِيرٍ مِنَ الْمُشْرِكِينَ قَتْلَ أَوْلَادِهِمْ شُرَكَاؤُهُمْ لِيُرْدُوهُمْ وِلِيَلْبِسُوا عَلَيْهِمْ دِينَهُمْ وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ مَافَعَلُوهُ فَذَرْهُمْ وَمَا يَفْتَرُونَ) [1].

«همين گونه شركاى آنها [/ بتها]، قتل فرزندانشان را در نظرشان جلوه دادند؛ (كودكان خود را قربانى بتها مى‌كردند، و افتخار مى‌نمودند.) سرانجام آنها را به هلاكت افكندند؛ و آيينشان را برآنان مشتبه ساختند. و اگر خدا مى‌خواست، چنين نمى‌كردند؛ (زيرا مى‌توانست جلو آنان را بگيرد؛ ولى اجبار سودى ندارد.) بنابراين، آنها و تهمت هايشان را به حال خود واگذار (و به آنها اعتنا مكن).»

2- (قَدْ خَسِرَ الَّذِينَ قَتَلُوا أَوْلَادَهُمْ سَفَهَاً بِغَيْرِ عِلْمٍ وَحَرَّمُوا مَا رَزَقَهُمُ اللَّهُ افْتِرَاءً عَلَى اللَّهِ قَدْ ضَلُّوا وَمَا كَانُوا مُهْتَدِينَ) [2].