فصل بيست وپنجم: وصيت‌

امام باقر (ع) فرمودند:

«الْوَصِيَّةُ حَقٌّ وَ قَدْ أَوْصَى رَسُولُ اللَّهِ ص فَيَنْبَغِى لِلْمُسْلِمِ أَنْ يُوصِىَ»

[1].

«وصيت حق است ورسول خدا (ص) نيز وصيت كردند، پس براى هرمسلمانى شايسته است كه وصيت كند».

وامام صادق (ع) فرمودند:

«مَنْ لَمْ يُحْسِنْ عِنْدَ الْمَوْتِ وَصِيَّتَهُ كَانَ نَقْصاً فِى مُرُوءَتِهِ وَ عَقْلِهِ.». [2]

«اگر كسى در هنگام مرگ بطور صحيح وكامل وصيت نكند اين نقصى درمروَّت وعقل او است.»

وصيت چيست؟

1- وصيت عبارت است از:

الف: اينكه آدمى ديگرى را مأمور كند تا برخى كارها ومسؤوليتهاى مشخص‌شده- واجب يا مستحب- او را بعد از وفاتش انجام دهد، اين مأمور «وصى» ناميده مى‌شود.

ب: يا اينكه امر كند كه چيزى- چه عين باشد چه منفعت- به شخص ديگرى داده شود كه به اين شى‌ء «موصى به» «شى‌ء وصيت شده» وبه شخصى كه شى‌ء براى او وصيت شده «موصى له» گفته مى‌شود.

ج: يا اينكه شخصى را براى نظارت وسرپرستى امور فرزندان خردسالش معين كند كه به اين شخص «قَيِّم» «سرپرست» مى‌گويند.

2- بايد وصيت به وسيله الفاظى كه صراحتاً مقصود را بيان مى‌كنند صورت‌پذيرد، يا بواسطه اشاره‌اى كه معناى مورد نظر را به صورت واضح وروشن بفهماند انجام شود، هر چند شخص از بيان لفظى مقصود خود، ناتوان نباشد.