وهمچنين اگر بداند كه در فلان ساعت مُحدِث وبى وضو بوده ونداند كه چه وقت وضوگرفته، او مُحدِث وبى وضو شمرده مى‌شود.

3- كسى كه يكى از اعمال وضو يعنى شستن يا مسح را ترك كرده باشد، اگر موالات وپى درپى بودن به هم نمى‌خورد، آن عمل ترك شده را تدارك كند واعمال مابعد آن را هم براى احرازترتيب، انجام بدهد. اما بعد از فراغت از وضو، اگر در انجام يكى از اجزاى وضو شك كند، به‌شك خود اعتنا نكند، وفراغت هم وقتى تحقق مى‌يابد كه او به عمل ديگر مشغول شده باش (دمانند اقامه نماز) ويا اينكه از حالت وضو گرفتن، بيرون شده باشد (مانندبلند شدن از جايگاه وضو) ويا اينكه در درون خود احساس كند كه از وضو فارغ شده‌است.

اما اگر علم به فراغت پيدا نكرده ودليلى (مانند ورود به نماز) هم بر فراغت‌وجود نداشته باشد، به اين شك بايد توجه شود ومانند شك در هنگام وضو گرفتن تلقى گردد.

4- اما حكم شك در هنگام وضو گرفتن، انجام دادن آن چيزى است كه در آن شك كرده‌است، حتى اگر به طور مثال درحاليكه روى پاى خود مسح مى‌كشد، در شستن صورت شك‌كند، بنابر احتياط واجب بايد صورت خود را بشويد سپس با حفظ پى در پى بودن، اعمال بعداز شستن صورت را انجام بدهد.

5- اگر در بعضى از اعضاى وضو، چيزى را ديدى كه مانع رسيدن آب مى‌شود ونمى دانى كه‌آيا آن چيز قبل از وضو بوده است يا بعداز آن، وضوى تو صحيح است مخصوصاً كه اگر زمان‌وضو را بدانى، يا اينكه از عادت تو اين باشد كه هميشه قبل از وضو در مورد وجود مانع، تحقيق مى‌كنى.

6- اگر نماز را تمام كردى وبعد از آن شك كردى كه آيا قبل از نماز وضو داشته‌اى يا نه، نماز تو صحيح است ولى فقها گفته‌اند كه براى نماز آينده بايد وضو بگيرى واين سخن موافق‌اصل احتياط در دين است.

احكام جبيره‌

كسى كه در اعضاى وضوى او زخم يا دمّل يا شكستگى وجود دارد واو آن را با چيزى‌پوشانده كه مانع رسيدن آب مى‌شود وباز كردن آن هم براى او ضرر دارد، اگر بدون ضرر يامشقت امكان داشته باشد، بايد آب را به زير آن چيزى كه جبيره ناميده مى‌شود، برساند واگرامكان نداشته باشد، بر روى آن مسح كند.

در اين مسأله تفصيلى وجود دارد كه در سطور ذيل بيان مى‌شود:

1- پوششى كه روى زخم قرار مى‌گيرد بايد پاك باشد وگرنه بايد روى آن، پوشش پاك‌ديگرى گذاشته شود.