5- اگر در نجاست ادرار و مدفوع از جهت عدم شناخت منبع آن يا از جهت ندانستن‌حرام گوشت بودن حيوان، شك كند، مرجع اصالت طهارت‌ [1] است. البتّه بنابر احتياط درصورت امكان، قبل از جريان اصل بايد تفحّص و جستجو صورت بگيرد.

3- منى‌

روايات تأكيد دارد بر نجاست منى و اينكه نجاست آن شديدتر از نجاست ادرار است. مراداز منى به حسب لغت‌ [2] منى انسان است امّا در مورد آب ساير حيوانات، فقها گفته‌اند: منى هرحيوانى كه خون جهنده دارد مثل گاو و شتر، پليد است و بهتر آن است كه از آن اجتناب شود.

امّا در مورد آب بارورى ساير حيوانات، دليلى بر نجاست آن وجود ندارد.

بايد به اين نكته اشاره شود كه غيراز ادرار و مدفوع و منى و خونهاى سه‌گانه (حيض‌واستحاضه و نفاس) ساير آبهايى كه از آلت تناسلى خارج مى‌شود، پاك مى‌باشد مانند «مذى» كه در هنگام شهوت و ملاعبه و «ودى» كه بعداز ادرار و «وذى» كه بعداز منى خارج مى‌شود يا هر مايع ديگرى كه به خاطر بيمارى و غيره‌خارج شود.

4- مردار و مرده‌

از جمله اعيان نجس، مرده حيوانات (مردار/ ميته) و مرده انسان است. منظور از ميته يا مردار، آن حيوانى است كه به قضاى خود مرده و يا به غير روش مقرّر شرعى‌ذبح شده باشد.

اين مسأله فروعى دارد كه ذيلًا بيان مى‌شود:

1- مردار حيواناتى كه خون جهنده دارد (يعنى در هنگام قطع كردن عروق و رگهاى‌آن، خون آن با فشار جهش مى‌كند) نجس است چه حلال‌گوشت باشد يا حرام‌گوشت. امّا آن حيوانى كه خون جهنده ندارد مانند سوسك، مگس، ملخ، مورچه و مانند آن، مرده آن‌نجس نيست.

2- اعضايى كه از بدن حيوان، قبل يا بعداز مرگ آن جدا شده است، به حكم مردارمى‌باشد مثل دنبه‌هاى جدا شده گوسفند و اجزاى كوچك و ريز بدن كه در هنگام كندن موى‌حيوان به آن‌