توجّه قرار گرفت كه ما را به رستاخيز و قيامت هدايت مى‌كند.

اشكالى كه هميشه در ذهن بشر نسبت به آخرت بوده اين است كه چگونه خدا اين بشر را از نو خلق مى‌كند؟ ما بشر را مى‌بينيم، مردنش را لمس مى‌كنيم، اين كه اين بشر خلق مى‌شود را هم مى‌بينم، اين‌ها قابل مشاهده است؛ امّا، اين كه بشر باز از نو زنده مى‌شود و به جزاى اعمال خودش مى‌رسد اين را كه نمى‌بينيم؛ چه طور به آن ايمان پيدا كنيم؟!

/ ب‌

در سطح اشيا نمانيد و به عمق سفر كنيد!

انسان اساساً از آيات خدا غفلت دارد؛ حال آيا آيات را نمى‌بيند و يا اين كه مى‌بيند ولى از آن‌ها، به عنوان نشانه استفاده نمى‌كند؛ يعنى از آن‌ها عبور نمى‌كند تا به معرفت و شناخت اسم‌هاى خداوند- سبحانه وتعالى- برسد.

نگاهش، نگاه عبرتى و عبورى نيست؛ نگاهش سطحى و جامد است. از خودش و ماده تجاوز نمى‌كند و به شناختى بالاتر نمى‌رسد.

گاهى يك مهندس وارد يك ساختمان مى‌شود. به محض اين‌كه وارد شد، ساختمان توجّهش را جلب مى‌كند، مى‌گويد:

«عجب! اين معمار و مهندسى كه اين ساختمان را ساخته آدم جالب و فرد خوبى بوده است.» چون او به اين در و ديوار و ستون و ... نظر و نگاه عبرتى دارد؛ يعنى مى‌خواهد از راه ديدن اين ستون و اين در و ديوار و سقف، به چيز ديگرى برسد. اين را نظر عبرتى مى‌گويند. امّا يك آقايى مى‌آيد و مى‌خواهد به ستون تكيه دهد، كار ندارد كه اين ستون را چه كسى ساخته؛ خيلى همّت كند، مى‌گويد:

«اين ستون چقدر قشنگ است يا زشت است يا محكم است و ...» و به چيز ديگرى توجّه پيدا نمى‌كند. اين نگاه، نگاه عبرتى نيست.

اشكال مهم بشر اين است كه خورشيد را مى‌بيند؛ ولى مى‌افتد ولى براى‌